بررسی روش تلقیح برخی از گونه های گندمیان

تنوع زیادی در روش تلاقی گونه های گیاهی دیده می شود. روشهای دگرگشنی، خودگشنی و نیز آپومیکسی ازجمله روشهای تشکیل بذر هستند. در تحقیق حاضر، سعی شده است تا روش تلقیح پنج گونه گراس  به نامهای Agropyron elongatum,A. pectinoforme, Festuca ovina, Secale montanum, Bromus  persicus مورد بررسی قرار گیرند. بررسی اندامهای گل نشان داد که شرایط برای حاکمیت کلیستوگامی فراهم می باشد. به همین جهت برای تعیین روش تلاقی، ایزوله سازی گراسها مدنظر قرار گرفت. گونه های Secale montanum  و Bromus  persicus ، از نظر تشکیل بذر، در شرایط ایزوله و نیز آزاد، به نسبت, وضعیت یکسانی را به نمایش گذاردند، بنابراین می توان گفت که خودگشن هستند. نتایج آزمایش نشان داد که گونه های Agropyron pectinoform و  Festuca ovinaدگرگشن هستند. زیرا که در شرایط ایزوله، هیچ گونه بذری تشکیل نشد. وضعیت تشکیل بذر در گونه Agropyron elongatum، به نحوی بود که خودگشنی همراه با درصدی از دگرگشنی را به نمایش گذاشت. روش دیگری که برای تعیین دگرگشنی یا خودگشنی گیاهان مورد استفاده است آزمون گرده شناسی می باشد که در تحقیق حاضر، به دلیل عدم بهره گیری از میکرسکوپ الکترونی، از موفقیت برخوردار نبود و تفاوت قابل ملاحظه ای میان گرده های موجود درهر یک از گونه های تحت بررسی دیده نشد.

Keywords:

کلیستوگامی , دگرگشنی , خودگشنی , آپومیکسی , گرده افشانی و روش تلافی , Agropyron elongatum , A. pectinoforme , Festuca ovina , Secale montanum , Bromus persicus