محمد حسین کیانی - استادیار گروه فلسفه و کلام، دانشکده مطالعات اسلامی، دانشگاه بین المللی اهل بیت (ع)، تهران، ایران.

این مقاله پیرامون کیفیت اتصال فلسفه با اراده عمل گرایانه برای اتخاذ تصمیمات عینی در زندگی است و پرسش اینکه فلسفه که همچون ذات اندیشه انتزاعی ملاحظه می شود چگونه با عملکرد ما در فرایند زیستن پیوند خورده و ذیل آن، چه چشم انداز و عملکردهایی را در پروژه «فلسفی زیستن» اولویت می بخشد؟ فرضیه مقاله بر امکان این نسبت استوار است؛ از آن رو که از نگاه ملاصدرا، التزام به عمل در اعتلای فلسفه ورزی ضروری است؛ این ضرورت در انجام هر اقدامی در پرتو عنایت به حق تعالی و برای تشبه به الوهیت صورت می گیرد. کنش ها مبتنی بر بینش های فلسفی توسعه می یابند و به رهیافتی واحد ختم می شوند. بدین سان، تمایز آدمی از دیگر موجود در نسبتی است که با وجود برقرار کرده و این نسبت نیز در چگونگی رهیافتی که برای زیستن خویش برمی گزیند، قوام می یابد. برآیند ادغام «اندیشه» و «کنش» نیز به شکوفایی اندیشه در متن التزام به کنش ها آشکار می شود.

فلسفه ورزی, عقل نظری-عملی, فلسفی زیستن, استکمال, ریاضت, طریقت