روبه قبله کردن محتضر از دیدگاه فقه

فقیهان شیعه با استناد به دلیل های چهارگانه یعنی قران، سنت، عقل و اجماع به بیان امور واجب، مستحب، حرام، مکروه و مباح پرداخته اند. از جمله ی این امور، احکامی است که در خصوص اموات بیان شده است. در فقه برای افرادی که در کنار شخص مشرف به موت قرار دارند سفارش هایی به فعل یا ترک اموری شده است. اغلب این سفارش ها غیر الزامی و در قالب فعل مستحب یا مکروه قرار می گیرند. اما فقیهان در خصوص غیرالزامی بودن یک موضوع خاص یعنی روبه قبله نمودن محتضر دچار اختلاف شده اند. برخی با توجه به پنج روایتی که در این خصوص وجود دارد و امر به توجیه محتضر به قبله دارند، با این استدلال که سند روایات کامل است و امر، ظهور در وجوب دارد؛ دیدگاه وجوب را برگزیده اند. و بعضی با وارد کردن خدشه به سند روایات و دلالت آن ها، فتوا به استحباب داده اند. و گروهی نیز در ترجیح یک دیدگاه مردد شده و قائل به احتیاط شده اند. از همین روی بوده که نگارنده بر آن آمده تا با روشی توصیفی_ تحلیلی به گردآوری و بررسی اقوال و ادله ی فقیهان شیعه در این زمینه بپردازد. درپایان نویسنده به این نتیجه می رسد که دلیل های مطرح شده از سوی طرفداران دیدگاه وجوب از قوت بیشتری برخوردار است و لذا توجیه محتضر به سوی قبله واجب است.

Keywords:

وجوب , استحباب , محتضر , میت , قبله