محمدجواد موسوی - عضو هیئت علمی دانشگاه خاتم النبیین )ص(

پس از حادثه ۱۱ سپتامبر و پیدایش فضای باز سیاسی، احزاب و دستهجات متعددی در صحنه سیاستکشور ظاهر گردید. عبور از چندین دهه خشونت و چشم انداز دموکراتیک حکومت جدید که حاصلتحوالت اساسی در نظام بین الملل بوده، عدهای را به این فکر انداخت که این بار به شکل دیگری درسرنوشت سیاسی دخالت کنند. پس از تشکیل کنفرانس بن، چندین پروژه سیاسی در رابطه با افغانستان وبرون رفت از بحران موجود، روی دست گرفته شد. تشکیل دولت موقت، تصویب قانون اساسی، انتخاباتریاست جمهوری و انتخابات پارلمان که ممثل اراده عمومیمردم است، از جمله برنامههایی بود که تاکنوناجرا شده است. درمورد پارلمان مهمترین کارویژه و وظیفه اصلی آن، سازمان دادن خواستهها و سلیقههاو استعدادها است؛ بدین معنی که پارلمان یک کشور با کانالیزه کردن و جهت دادن به خواستههای تکافتاده و جدا از هم شهروندان، نه تنها حلقه واسطه بین حکومت و مردم است ، بلکه از ایجاد شورش وقیامهای ناخواسته نیز جلوگیری به عمل میآورد. بدین سان مادر این مقاله جایگاه نخبگان اعم از نخبگانفکری و ابزاری مانند پارلمان را به عنوان مظهر اراده مردم و حاکمیت ملی به منظور جهت بخشیدن بهروابط اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی جامعه بکاوش گرفته و وظایف و مسئولیت های آنرا به بحثگرفته ایم که عبارت از؛ قانون گذاری، نمایندگی، بررسی و نظارت، مشروعیت بخشیدن، وارسی در کارقوهاجرائیه می باشد.

نخبگان, نخبگان فکری, نخبگان ابزاری, پارلمان, حکومت, چالشها و بحران