راهکارهای تقویت فرهنگ بومی و منطقه گرایی در مسکن معاصر با نگاهی به حس مکان

با توجه به معنای فرهنگ که عبارت است از مجموعه انتخاب­های جمعی گروهی از مردم از میان عوامل مختلف، در این پژوهش در پی یافتن پاسخ این سوال خواهیم بود که با توجه به معماری بومی - ملی ایرانی، فرهنگ بومی – منطقه­ای چه تاثیری می­تواند در احداث مسکن مسکونی داشته باشد؟ لذا با توجه به اصول منطقه­گرایی تلاش می­شود به این سوال پاسخ داده شود. باید گفت که: مجموعه طیف­ها و تقابل­ها در مورد مسکن منطقه­ای را با توجه به عوامل طبیعت، کالبد و فرهنگ می­توان به دو قلمرو دسته بندی کرد: قلمرو سرزمینی (مرتبط با شاخصه اقلیم و کالبد) و قلمرو زندگی (مرتبط با فرهنگ و شیوه زندگی) که در این بررسی به عوامل سرزمینی به عنوان آشکارترین عوامل موثر بر شکل­گیری خانه پرداخته شده است.  نتایج نشان می­دهد که آنچه از مسکن بومی منطقه فهمیده می­شود این است که شکل گیری معماری و به ویژه مسکن بومی، بیش از امروز بر پایه منطق بوده است. احترام به طبیعت و جهات مناسب جهت­گیری بنا، هماهنگی با شیب و توپوگرافی زمین، ساخت وساز با مصالحی که منطقه در اختیار ما می­گذارد، ضمن هماهنگی با اقلیم منطقه از نظر اقتصادی به صرفه هستند و این­ها همه و همه از تفکری منطقی که با آزموده شدن و تجربه شدن در گذر سالیان به دست آمده حکایت دارد و اشاره به تاکید منطقه­گرایی بر آزموده ها در مقابل اندوخته­ها دارد.کلیدواژه­ها: فرهنگ بومی، منطقه­گرایی، مسکن، معماری بومی - ملی.

Keywords:

معماری ایرانی اسلامی , اقلیم سرد , مسکن معاصر , حس مکان