سجاد بهمنی - استادیار گروه علوم اجتماعی، دانشکده اقتصاد و علوم اجتماعی، دانشگاه شهید چمران اهواز، اهواز، ایران

بر اساس گزارشهای منتشرشده شهرداری اهواز، این کلانشهر بیش از ۱۳ محله حاشیه نشین دارد که حدود ۳۵۰ هزار نفر جمعیت دارند. با وجود بهبود نسبی شرایط این محلات در دهههای گذشته، هنوز بسیاری از ساکنان این مناطق شغل مناسب ندارند و برای تامین برخی از نیازهای اولیه خود با مشکل مواجه شده­اند و کمک­های افراد یا سازمان­های خیریه نتوانسته است بهخوبی این مشکل را برطرف کند. هدف پژوهش حاضر بررسی موانع فعالیت خیریه ها و سازمانهای مردم نهاد در این محلات و ارائه راهکاری برای تحول در کمک های خیریه­ است. با در نظر داشتن این اصل که استفاده از ادبیات نظری در رویکرد کیفی در مرحله بعد از ظهور مقولهها مورد توجه قرار میگیرد، برای جمع آوری داده ­ها و ارائه راهکار از روش نظریه داده بنیاد رویکرد گلیزر استفاده شد. در این راستا، با استفاده از روش نمونه ­گیری نظری، ذینفعان انتخاب شدند و با آنها مصاحبه شد و جلساتی متعدد به منظور گردآوری دادهها با ۱۶ نفر از این مشارکت کنندگان برگزار شد. ضعف سرمایه اجتماعی درون منطقه ای، بی ثباتی شغلی نهادینه شده، احساس فقر چندبعدی، کار خیر غیرسیستماتیک و ترکیبی بودن چالشهای محلات حاشیه نشین مهمترین مقوله های ظهوریافته هستند. نتایج نشان میدهد اندازه، حجم و توزیع کمکهای خیریه برای برون رفت محلات حاشیه نشین شهر اهواز بحران ناکافی هستند و حمایت همه جانبه در این زمینه لازم است.

حاشیه نشینی, خیریه, اهواز, روش نظریه داده بنیاد