رهی زندی فر - کارشناسی ارشد علوم اقتصادی، دانشگاه شهید بهشتی
دانیال دانا - کارشناسی ارشد مدیریت کسب و کار دانشگاه نیوبرانزویک، کانادا

سرمایه گذاری خطرپذیر یکی از راه های تامین مالی شرکت های نوپا، نوآور و دانش بنیان است. درجه اهمیتی که سرمایه گذاران خطرپذیر برای محورهای قابل مذاکره قائل هستند، یکی از چالش های مرتبط با این نوع سرمایه گذاری است. علاوه بر این، انعطاف پذیری سرمایه گذاران جزء حیاتی فرآیند سرمایه گذاری خطرپذیر است. هدف از این پژوهش، شناسایی و رتبه بندی محورهای قابل مذاکره با شرکت های نوپا نزد سرمایه گذاران خطرپذیر است. بدین منظور، محورهای قابل مذاکره با بررسی ادبیات موضوع شناسایی شد و روایی محورها مورد ارزیابی و تایید کارشناسان قرار گرفت. سپس نظرات ۲۶ نفر از متخصصان صنعت سرمایه گذاری خطرپذیر در ایران از طریق دو پرسشنامه در مقیاس پنج درجه ای لیکرت جمع آوری شد. پایایی پرسشنامه ها، با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ تعیین شد. روش تحقیق بر اساس ماهیت و گردآوری داده ها، توصیفی پیمایشی و از نظر هدف، توسعه کاربردی است. در نهایت، داده ها با استفاده از الگوریتم تصمیم گیری چند معیاره (آنتروپی و تاپسیس) بر مبنای درجه اهمیت و انعطاف پذیری تجزیه و تحلیل و رتبه بندی شدند. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که از جنبه میزان اهمیت و انعطاف پذیری، محورهای قابل مذاکره با شرکت های نوپا به ترتیب «سهام ممتاز»، «کنترل هیات مدیره»، «حق تقدم در خرید سهام جدید»، «مبلغ سرمایه گذاری» و «ارزش گذاری»، «شاخص های کلیدی عملکرد»، «اولویت نقدشوندگی»، «سهام مالکیت»، «حقوق اطلاعاتی»، «واگذاری سهام مبتنی بر زمان یا مایلستون»، «ضدرقیق شوندگی»، «حق فروش مشترک»، «الزام سایر سهامداران به فروش سهام خود»، «سهام تشویقی کارمندان»، «سود تقسیمی سهام»، «مشارکت در مانده پول ها»، « الزامات پرداختی سهامدار برای تداوم بازی» و «حق بازخرید سهام» رتبه بندی و اولویت بندی می شوند.

سرمایه گذاری خطرپذیر، شرکت نوپا، کارآفرین، مذاکره، سرمایه گذاری