لیلا بهمن زادگان جهرمی - دانشجوی کارشناسی ارشد فقه و حقوق ، دانشگاه روزانه یاسوج ، یاسوج. ایران.
منصور غریب پور - استادیار، دانشگاه روزانه یاسوج، یاسوج. ایران.

پدیده های جدید و به تبع آن برخی حوادث،آسیب ها و مشکلات،گاهی اوقات به شکل خطرناکی دامنگیر جامعه بشری که جامعه ای پویا،در حال حرکت و دگرگونی است ،می شود.یکی از رخداد هایی که گاه و بیگاه جامعه بشری را تهدید می کند،بروز بیماری های واگیردار است که به صورت طبیعی یا با دستکاری و دخالت بشر به وجود آمده است . انتقال عمدی یاسهوی بیماری ،خواه به مباشرت باشد یا تسبیب ،موضوع بیماری ها را که غالبا منشاء طبیعی دارند ابعاد حقوقی بخشیده است . معدودی از بیماریهای واگیر دار که به صورت مستقیم وغیرمستقیم و با واسطه سرایت می کنند،مطلقابرخی به صورت نسبی کشنده واکثرانیزغیرکشنده به حساب می آیند.ویژگی های موجود در بیماریهای مسری از جمله وجود فاصله زمانی بعضا زیاد از زمان انتقال تا حدوث نتیجه ،آگاهی یا عدم آگاهی طرفین از آلوده بودن به ویروس یا عامل دیگر،مشخص نبودن شخص انتقال دهنده،باعث دشواری احراز و اثبات رابطه استناد البته از نوع واقعی و مادی آن می شود.مطابق تعریف جنایات،انتقال بیماری می تواند عناوین جنایات عمدی ،شبه عمدی ،خطای محض را در فروض گوناگون مسئله محقق سازد.هرچند رابطه انتساب در مقام دادرسی در مواردی از این نوع بیماری ها امری بسیار سخت است .

بیماری واگیردار،مسئولیت کیفری ،سرایت ،استناد،جرم.