عظیم غلامزاده - کارشناسی ارشد مهندسی معماری ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قشم ، ایران

سکونت داشتن به معنای تعلق داشتن به مکانی واقعی و ساکن شدن از جمله شرط های اولیه انسان بودن است . واژه سکونتگاه به برقراری یک ارتباط معنادار بین انسان و محیط پیرامونش تاکید می کند. اما یکی از مشکلاتی که امروزه در شهرها پدیدار شده است ، خیل مردمی است که بدون امکان تهیه مسکن مناسب برای خود به آن وارد شده اند. این افراد در جهت تهیه مسکن مطابق با نیاز های خود ، فضا را تغییر داده و روش سکونتی خویش را بر محیط حاکم می گردانند . پژوهش حاضر با هدف بررسی راهکارهای علمی و عملی جهت بهبود سکونتگاهی انسانی ایران با نگاه به معماری پایدار و سنتی و به روش توصیفی و از نوع کتابخانه ای انجام شده است . یافته های پژوهش حاکی از آن است از آنجا که توجه به سکونتگاه و برنامه ریزی توسعه سکونتگاه های انسانی با رویکردهای گوناگون اقتصادی، اجتماعی ، فرهنگی ، کالبدی- فضایی و... از جمله ارکان اساسی دستیابی به توسعه پایدار می باشد ، لذا توسعه و گسترش سکونتگاه های مناسب ، جایگزینی سکونتگاه های نامناسب و پیش بینی و مکان یابی سکونتگاه های جدید با توجه به مولفه های معماری پایدار و معماری سنتی ایران از جمله راهکارهای بهبود سکونتگاهی انسانی در جهت توسعه پایدار است .

فضا ، سکونتگاه ، معماری پایدار ، معماری سنتی