یعقوبعلی اولاد

امنیت یکی از نیارهای نخستین بشر دانسته می شود و مطالب موجود در ادبیات فارسی راجع به آن از چنان غنایی برخورداراست که می توان مکتب ایرانی - اسلامی امنیت از دل آن بیرون آورد. در کتاب های مثنویمعنوی و کلیه ودمنه در نگارش آنچه »امنیت « خواندیم ، از کلمه ا منی» ت « استفاده و مصححین و مفسرین آنرا »آرزوهای طولانی « ترجمه نموده اند. هدف اصلی پژوهش شناسایی معنای امنیت در این دو کتاب می باشد؛ ازاینرو سوال اصلی پژوهش این است که »معنای واقعی واژه مورد استفاده »امنیت « به معنای امروزی یاا منی» ت « به معنای آرزوهای طولانی یا آرزو است ؟« براساس یافته های پژوهش سه حالت وجوددارد: در نخستین چاپ های این دو کتاب در سده های اخیر کلمه مورد نظر غلط و اینگونه اعراب گذاری شده است . باتوجه به گویش رایج زبان فارسی در زمان نگارش دو کتاب ، در ابتدای ورود کلمه »امنیت « امروزی به زبان فارسی به شکل ا منی» ت « تلفظ گردیده . برای آهنگین نمودن متن یا تنظیم وزن شعر از کلمه »امنیت « به شکل ا منی» ت « استفاده گردیده . با مدنظر قرار دادن این نظریه که واژه منی» ت « در این دو کتاب به همان معنای رایج امروزی واژه امنی» ت « می باشد؛ در مثنوی پرنده »زاغ « سمبل امنیت معرفی گردیده که بیانگر تعریف امنیت در »عدم وجود تهدید« است . در کتاب کلیه ودمنه نیز امنیت دارای چند ویژگی است : امنیت دارای دو سطح می باشد: »غایت امنیت « و »قصارای امنیت «؛ »غایت امنیت « از نظر عقلی دست یافتنی نیست و قصارا »حدمطلوب و دست یافتنی امنیت « است . تامین همزمان امنیت دین و دنیا یعنی امنیت مادی و معنوی مردم ، وظیفه حاکم است . سوم اینکه امنیت دنیا امری سیری ناپذیر می باشد.

ادبیات فارسی ، امنیت ، کلیله و دمنه ، مثنوی معنوی، مکتب ایرانی - اسلامی امنیت