فاطمه حمزه - دانشجو علوم تربیتی دانشگاه پیام نور اصفهان واحد خوراسگان

اصطلاح »فلسفه برای کودکان« به دنبال بیرون کشیدن فلسفه از وضعیت انتزاعی و آوردن آن به جامعه است . درعین حال می خواهد رویکرد جدیدی به نظام آموزشی ارائه دهد تا مشکلات و ضعف های اساسی نظام آموزشی را که مدت ها پیش غیرقابل درمان به نظر می رسید، حل کند. در پژوهش حاضر نظام های تربیتی جوامع به عنوان نهادهایی که وظیفه خلق و پرورش انسان در مفهوم واقعی آن را بر عهده دارند، باید نوع نگرش خود به انسان به طور عام و کودک به طور خاص را متحول کنند. نظام های تربیتی باید درصدد باشند تا از این پس به جای تربیت مصرف کنندگان دانش ، قدرت تولید دانش و قابلیت پژوهش و تفکر را در افراد پرورش دهند. ماتیو لیپمن در دهه ۱۹۶۰ در هنگام تدریس فلسفه در دانشگاه کلمبیا دریافت که دانشجویانش از قدرت استدلال وتمیز و داوری لازم برخوردار نیستند و موضوع نگران کننده تر این بود که برنامه ریزی و اقدام برای تقویت تفکر دانشجویان بسیار دیرش بود و این کار باید از دوران کودکی آغاز می شد. این موضوع لیپمن و همکارانش را بر آن داشت تا برنامه ای را با نام » فلسفه برای کودکان« طراحی و ارائه نمایند. وی و همکارا نش معتقد بودند همان گونه که آموختن واقعیات علمی با آموختن تفکر علمی فرق می کند و همان گونه آموختن واقعیات تاریخی با آموختن تفکر تاریخی متفاوت استف به همین دلیل آموختن اطلاعات فلسفی نیز با آموختن تفکر فلسفی فرق می کند..

آموزش، فلسفه ، تفکر انتزاعی ، یادگیری فلسفه ، کودکان.