سیدمانی احمدی - کارشناسی آموزش الهیات دانشگاه فرهنگیان شهید رجایی ارومیه،ارومیه،ایران
آکام خاکی - کارشناسی آموزش الهیات دانشگاه فرهنگیان شهید رجایی ارومیه،ارومیه،ایران
افشین حسن زاده - کارشناسی آموزش الهیات دانشگاه فرهنگیان شهید رجایی ارومیه،ارومیه،ایران
عبدالسمیع علیپور - کارشناسی آموزش الهیات دانشگاه فرهنگیان شهید رجایی ارومیه،ارومیه،ایران

تدریس دروس دینی در مدارس یکی از عناصر کلیدی در تربیت دانش آموزان و توسعه فهم و درک آنها از مفاهیم معنوی، اخلاقیو فرهنگی است. این پژوهش به بررسی انواع روشهای تدریس دروس دینی در مدارس پرداخته و هدف آن شناسایی و تحلیل مزایاو معایب هر یک از این روشها برای بهبود کیفیت آموزش دینی است . روشهای سنتی تدریس دروس دینی شامل تدریس مستقیم،سخنرانی و حفظ و تکرار میشوند. این روشها به دلیل ساختار منظم و تمرکز بر انتقال دانش، به طور گسترده ای مورد استفاده قرارمی گیرند. با این حال، این روشها اغلب به دلیل محدودیت در تحریک خلاقیت و تفکر انتقادی دانش آموزان مورد انتقاد قرارمی گیرند. روشهای نوآورانه و فعال مانند یادگیری مشارکتی، یادگیری مبتنی بر پروژه و یادگیری مبتنی بر مسئله، به عنوانجایگزین های موثر برای روشهای سنتی معرفی شده اند. این روشها با تاکید بر تعامل، همکاری و حل مسئله، به دانشآموزان فرصتمیدهند تا مفاهیم دینی را به صورت عملی و کاربردی بیاموزند. بازی های آموزشی و نقش آفرینی نیز از جمله روشهای جذاب برایآموزش دینی هستند که میتوانند انگیزه و علاقه دانشآموزان را افزایش دهند . تدریس تلفیقی و چندرسانه ای با استفاده از فناوری هاینوین، ویدئوها، انیمیشن ها و نرم افزارهای تعاملی، به معلمان امکان میدهد تا محتوای دینی را به شیوه های متنوع و جذاب ارائهدهند. این روشها با ترکیب روش های سنتی و نوین، می توانند به بهبود کیفیت آموزش دینی کمک کنند . در نهایت، چالش ها وموانعی مانند محدودیت منابع، نگرش های منفی و مقاومت در برابر تغییر، باید شناسایی و برطرف شوند. این پژوهش نشان میدهدکه ترکیب مناسب روشهای تدریس می تواند به پرورش خلاقیت، تفکر انتقادی و مهارتهای اجتماعی دانش آموزان کمک کرده وتجربه آموزشی غنی تری برای آنها فراهم کند. پیشنهادات ارائه شده در این پژوهش میتوانند به معلمان، مدیران مدارس وسیاستگذاران آموزشی در بهبود روشهای تدریس دروس دینی یاری رسانند.

معلمان،مدرسه،دانش آموزان،توسعه خلاقیت،ابتدایی