استعاره مفهومی زمان در شاهنامه فروسی؛ داستان بیژن و منیژه
Publish Year: 1403
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 27
This Paper With 15 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
MTCONF08_138
تاریخ نمایه سازی: 9 مهر 1403
Abstract:
در استعاره مفهومی امور و مسائل انتزاعی با اصطلاحات و مفاهیم عینی بیان میشود. زمان نیز از امور انتزاعیاست که در قالب مفاهیم عینی درک می شود. در زبان شناسی شناختی، دو رویکرد نسبت به زمان وجوددارد: یکی زمان متحرک و دیگری ناظر متحرک، این دو، زمان و ناظر، می تواند در کنار هم گاهی هر دو ثابت،گاه هر دو متحرک، گاه یکی ثابت، دیگری متحرک و گاه برعکس، یکی متحرک و دیگری ثابت باشد. هدف ازپژوهش حاضر، بررسی استعاره زمان در داستان بیژن و منیژه از شاهنامه فردوسی است. چهارچوب نظریپژوهشی حاضر، زبان شناسی شناختی می باشد. نتایج حا صل از این پژوهش نشان می دهد که استعارهمفهومی زمان با توجه به ویژگی های ذکر شده ، ثابت و متحرک بودن زمان و ناظر، به صورت های ذکر شدهدر داستان بیژن و منیژه، وجود دارد. از این بین، زمان ثابت و ناظر متحرک با بسامد بالایی به کار رفته است وزمان و ناظر متحرک در ابیات معدودی به کار رفته بود که به دلیل یقین نداشتن در صحیح بودن، از ذکر آنخودداری شد.
Keywords:
Authors
هومان شاکری
عضو هیات علمی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه پیام نور تهران، ایران