پروانه ذوالفقاری فر - کارشناس ارشد ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد رشت

شناخت خدا و رسیدن به آن از طریق کشف وشهود، از مسایل مهم عرفانی است، که از دیرباز تا به امروز نظرتمامی عرفای جهان را به خود معطوف داشته است. مثنوی مولانا را می توان نوعی حکایت سفرمعنوی و عرفانیدانست؛ که ضمن به تصویر کشیدن تعالیم و مفاهیم عرفانی به مکاشفات آفاقی و انفسی پرداخته است. و با برخیاز الگوهای عرفانی آنار اندیشمندان غربی مطابقت هایی داشته است، از جمله عارف و شاعر آلمانی تبار،مایستراکهارت، که او نیز همانند مولاناه تجربه ی زیسته و سلوک عرفانی خود را در کتاب "مکاشفات" و باروش شاعرانه، به تصویر کشیده است و راه رسیدن به حق را در طریق عشق ومعرفت. و درنهایت، ارمیدندر خدا می داند. با این توضیح دراین پژو هش سعی شده است تا اندیشه ی این دو عارف و شاعر شرق و غرب، بهروش مقایسه ی نمونه ی اشعارشان با برداشت از نظریه ی" و.ت.استیس" (W.T.Stace) در مورد مکاشفات؛سنجیده شود. تا نمایان گردد که هردو اندیشمند از طریق آموزه های دینی خود، عارفانه و شاعرانه برآنند تا راهسلوک را از دل آغازکرده و از طریق اتحاد نفس با خداوند، و به کارگیری نیروی عشق به عنوان والاترین جذبهدر کشف وشهود و فنای در ذات حق، میان انسانی که در عالم خاک است و خدایی که درهمه ی عوالم به ویژه عالم معنا ظهور پیدا می کند پیوند برقرار کنند.

مولانا، «مثنوی»، مایسنر اکهارت، «مکاشفات»، کشف و شهود