میلاد گروسی - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق بین الملل،دانشگاه آزاد اسلامی واحد الکترونیک

مطالعه حقوق متعهدله در همه قراردادهای تجاری ، بویژه بیع، در فرضی که طرف دیگر بخشی از قرارداد را اجرا می کند و به هر دلیل حاضر یا قادر به اجرای بخش دیگر نیست ، از جهات نظری و عملی حائز اهمیت فراوان است؛ زیرا از یک طرف ، متعهد باید بداند آیا حق دارد از متعهدله انتظار داشته باشد که بخش اجرا شده قرارداد را بپذیرد و فقط نسبت به بخش نقض شده، اعلام فسخ نماید؟ از سوی دیگر ، متعهدله با این پرسش روبروست که حقوق وی در این گونه موارد چیست ؟ آیا او در هر حال ناگزیر از قبول بخش اجرا شده و اعلام فسخ نسبت به قسمتی است که نقض گردیده است ( فسخ جزئی یا تجزیه قرارداد ) یا می تواند این تجزیه را نپذیرد و کل قرارداد را فسخ کند؟در این مقاله سعی بر آن است که حقوق خریدار و فروشنده در این گونه فروض با توجه به مفاد کنوانسیون بیع بین الملل کالا (۱۹۸۰ وین )در حقوق ایران و مبانی حقوق بشری بررسی شود .نتیجه این بررسی نشان می دهد که از نظر کنوانسیون حکم قضیه حسب این که قرارداد اقساطی باشد یا بسیط و موضوع آن از نظر حقوقی یا طبیعی قابل تجزیه باشد یا خیر ، متفاوت خواهد بود. با وجود این، می توان ادعا کرد که گرایش محسوس تدوین کنندگان آن اجتناب از فسخ کل قرارداد به دلیل نقض بخشی از آن و نهایتا قبول تجزیه قرارداد است ، در حالی که در حقوق ایران اصولا فسخ جزئی یا تجزیه قرارداد مجازنیست.

فسخ جزئی، تجزیه قرارداد،کنوانسیون بیع بین الملل کالا(۱۹۸۰وین)، حقوق ایران، مبانی حقوق بشری