فرزانه امیرشکاری - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی محیط زیست، دانشگاه آزاد بندرعباس، ایران
سیداحمد عطائی - استادیار دانشکده فنی و مهندسی، گروه مهندسی شیمی، دانشگاه شهید باهنر کرمان، ایران،
رضا مرندی - استادیار دانشکده فنی و مهندسی، گروه مهندسی شیمی، دانشگاه آزاد تهران شمال، ایران،

پلی هیدروکسی آلکانوات ها (PHAs) یکی از انواع پلیمرهای زیست تخریب پذیر می باشند که به علت زیست تخریب پذیری و داشتن خواص مشابه با پروپیلن بسیار مورد توجه واقع شده اند. این نوع بیوپلیمرها توسط گروه های مختلف میکروارگانیسم ها و با استفاده از منابع مختلف کربنی هنگامی که در میزان مواد مغذی محدودیت وجود دارد قابل تهیه می باشند. با هدف غلبه بر مشکلات زیست محیطی ناشی از تجمعپلاستیک های مصنوعی در طبیعت و همچنین کاهش هزینه های مربوط به دفع لجن مازاد تصفیه خانه های فاضلاب تولید پلی هیدروکسی آلکانوات با استفاده از لجن فعال مورد بررسی قرار گرفت. در این تحقیق افزودن منابع کربن آب پنیر، ملاس چغندر قند و پساب روغن نباتی به لجن فعال به منظور افزایش میزان پلیمر انجام شد. لذا در ابتدا میزان منابع کربن به روش پاسخ سطح بهینه سازی شد. بیشترین میزان تولید بیوپلیمر 0/307g/L بود که در محدوده مقادیر آب پنیر (22/5 تا 25/0) میلی لیتر معادل (12/3-11/0) گرم برلیتر لاکتوز، ملاس چغندرقند (1/8 تا 2/0) میلی لیتر معادل (10/5-11/7) گرم بر لیتر کربوهیدرات کل و پساب روغن نباتی (0/0 تا 7/5) میلی لیتر معادل 10 درصد اسید چرب بدست آمد. در ادامه راه اندازی راکتور تولید پلیمر براساس نتایج حاصل از بهینه سازی منابع کربن انجام شد که تأثیر مدت زمان هوادهی بر راندمان تولید پلیمر بررسی شد و میزان بیوپلیمر تولید شده با زمان هوادهی 32 ساعت به حداکثر رسید. راندمان حذف COD تا حدود 74% کاهش یافت که کاهش بار آلودگی پساب های صنایع غذایی را نیز به همراه داشت، رشد MLSS در حد جزئی صورت گرفت که موجب کاهش حجم لجن شد.

پلی هیدروکسی آلکانواتها، پساب صنایع غذایی، پلیمرهای زیست تخریب پذیر، لجن فعال، میکروارگانیسم