نقش میانجی بی ادبی در ارتباط اخلاق کار اسلامی با انحراف در محل کار در ادارات ورزش و جوانان شرق کشور

هدف از پژوهش حاضر، نقش میانجی بی ادبی در ارتباط اخلاق کار اسلامی با انحراف در محل کار در ادارات ورزش و جوانان شرق کشور بود. روش تحقیق از نوع توصیفی- همبستگی می باشد که به شکل میدانی انجام شده است. جامعه آماری کارکنان ادارات ورزش و جوانان استان های شرق کشور به تعداد ۹۴۵ نفر بودند. نمونه با توجه به جدول مورگان به تعداد ۲۷۸ نفر بود. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه استاندارد انحراف در کار بنت و رابینسون (۲۰۰۰)، پرسشنامه استاندارد بی ادبی در محل کار بنت و رابینسون (۲۰۰۰) و پرسشنامه استاندارد اخلاق کار اسلامی علی (۱۹۹۲) مورد استفاده قرار گرفتند. برای اطمینان از پایایی پرسشنامه ها ۳۰ نسخه آن در مطالعه مقدماتی بر روی نمونه که به طور کاملا تصادفی انتخاب شده بود، توزیع شد و ضریب آلفای کرونباخ برای پرسشنامه انحراف در کار (۸۱/۰=α)، پرسشنامه بی ادبی در محل کار (۸۵/۰=α) و پرسشنامه اخلاق کار اسلامی (۷۹/۰=α) بدست آمد. نتایج تحقیق نشان داد، اخلاق کار اسلامی با انحراف در محل کار در سطخ ۰۵/۰=α ارتباط معناداری دارد. از طرفی بین ادبی و انحراف در محل کار و اخلاق کار اسلامی با بی ادبی کارکنان در سطح ۰۵/۰=α ارتباط معنادار بود. علاوه بر این بی ادبی در ارتباط بین اخلاق کار اسلامی با انحراف در محل کار در ادارات ورزش و جوانان نقش میانجی دارد. پیشنهاد می شود، مدیران در سازمان رفتارهای بی ادبانه کارکنان را شناسایی و با بارخوردهای مناسب و با تاکید بر اخلاق کار اسلامی در جهت کاهش رفتارهای انحرافی اقدام نمایند.

Keywords:

بی ادبی , اخلاق کار اسلامی , انحراف در کار , ادارات ورزش و جوانان