نسرین قرهی - استادیار گروه مهندسی محیط زیست، دانشکده منابع طبیعی و علوم زمین، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد

تجربیات غنی ایرانیان در زمینه حفاظت آب و خاک به حدود ۳۰۰۰ سال قبل باز میگردد. ایجاد قناتها، تراس بندی اراضی شیبدارکوهستانی، ایجاد آببندها و سدها، و انجام روشهای آبیاری کوزهای نمونههای بارزی از تکنولوژیهای بومی کشاورزی ایرانیدر محافظت از منابع آب و خاک هستند. فناوری بومی مرتبط با حفاظت از منابع آب و خاک مجموعه ای از رویکردها ومهارتهاست که با توجه به شرایط طبیعی و اجتماعی جوامع، برای مدیریت بهینه منابع آب و خاک بهرهبرداری میشود. بهطورخلاصه، فناوری بومی مجموعه ای از تجربیات و آموخته های چند هزار ساله جوامع با محیط زیست خود را به ارمغان میآورد و ازآن بهرهگیری کرده تا مشکلات اقتصادی و اجتماعی خود را حل کند. این فناوری نمایانگر وضعیت اقلیمی، ویژگیهای طبیعی وتعاملات بشربا محیط اطراف است و در حوزههای مختلفی ازجمله محیط زیست ، شیوهی زندگی، اقتصاد و کشاورزی تاثیرگذاراست. به همین دلیل، در این مطالعه به معرفی احیای روشهای سنتی حفاظت از منابع آب و خاک پرداخته شده است.

محیط زیست، دانش بومی، روشهای سنتی، حفاظت منابع