راضیه حیدری کهلی - دانشجوی دکترای تخصصی گروه شهرسازی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران
حسن ستاری ساربانقلی - دانشیار گروه معماری و شهرسازی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران
محمدرضا پاکدل فرد - دانشیار گروه معماری، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران

در طول چند دهه اخی طراحی و برنامه ریزی شهری از حالت مجموعه ای از روش ها و فنون کاربردی به سطح یک دانش میان رشته ای ارتقاء پیدا کرده است. هر نظریه و الگویی که در برنامه ریزی شهری شکل می گیرد، متاثر از زمینه های ارزشی و فرهنگی یک نظام فکری آن جامعه است. بنابراین نباید از هر نظریه یاطرح برای برنامه ربزی شهری استفاده کرد زیرا که باید متناسب با نظام اسلامی و فرهنگی و ارزشی و فکری جامعه بوده و با توجه به حضور, نقش و محدودیت های زنان با توجه به قشر مهمی که در جامعه است باشد تا از اثرات زیان بار آنها در بلند مدت مصون بماند. وجود نظام فکری متناقض در طراحی و برنامه ریزی کشور باعث استفاده از الگوها و طرح های تاریخ مصرف گذشته، حرکت به سمت بی هویتی و دنباله روی از تمدن غرب که با تمدن اسلامی ما همخوانی ندارد خواهد شد. در این پژوهش به بررسی برنامه ریزی شهری برای زنان با توجه به تمدن اسلامی پرداخته شده و روش پژوهش ما از نوع توصیفی-تحلیلی و به صورت گردآوری داده های کتابخانه ای است. در نتیجه بدست آمده در این پژوهش برنامه ریزان شهری باید شناخت و مطالعات خود را نسبت به فضای فرهنگی. اخلاقی. ارزشی و دینی جامعه افزایش داده و با اصلاح معضلات موجود در شهر به طراحی و برنامه ریزی درست در باب زنان با توجه به هویت و تمدن اسلامی جامعه ما بیردازند.

طراحی، برنامه ریزی شهری، زنان، تمدن اسلامی