زهرا آزرم - دانشجوی کارشناسی معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد
صبا واثقی - دانشجوی کارشناسی معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد
فرزانه آقاباباگلی - دانشجوی کارشناسی معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد

بادگیرها از کهن ترین و ساده ترین عناصر معماری بومی ایران هستند [1][2] که با رویکرد اقلیمی طراحی گردیده اند. هدف اصلی استفاده از این سازه در بناها علاوه بر زینت بخشی به نمای ساختمان القای جریان هوای بیرونی به فضای داخلی و ایجاد گردش طبیعی هوا در غیاب سیستم های تهویه مطبوع فعلی بوده است. در عصر حاضر که حدود 40 درصد [3] از کل مصرف انرژی در کشور مربوط به ساختمان و گرمایش و سرمایش آن است، اجرای روش های مناسب و کارآمد با حداقل استفاده از ذخایر فسیلی جهان و حداکثر بهره گیری از انرژی های تجدید پذیر در چند دهه اخیر نظیر مهندسان و معماران را به خود معطوف ساخته است. لذا بادگیر به عنوان یک سیستم سرمایش ایستا و تهویه مطبوع با بهره گیری از انرژی تجدیدپذیر باد، از بهترین گزینه های انتخابی در بوم های بیابانی می باشد. این مقاله با هدف افزایش کارایی بادگیرها، رفع کاستی های گذشته آن و معاصر سازی بادیگر های سنتی نوشته شده است. در این راستا از مطالعات پژوهشی دکتر مهدی بهادری نژاد، دکتر مهناز محمودی و بررسی نمونه های خارجی مدرن و روشهایی جهت افزایش راندمان بادیگرها و تبدیل آن به عناصری کارآمد در معماری مدرن استفاده شده است.

بادگیر، تهویه طبیعی، بوم های بیابانی، معاصر سازی، سرمایش تبخیری