تخصیص بهینه سازه ه ای اصلاحی رسوب گیر به منظور حداقل تلفات خاک از حوضه با استفاده از مدل LP (مطالعه موردی: حوزه آبخیز زیدشت طالقان)

مواد رسوبی حاصل عمل فرسایش پوسته ی زمین می باشند که توسط رودخانه حمل و به پائین دست منتقل می شوند. رسوبات فوق پس از رسیدن به دریاچه های طبیعی و یا مصنوعی، مخازن سدها و دریاها، در اثر تغییر شرایط هیدرولیکی ترسیب می شوند. از مهمترین اقدامات برای جلوگیری از نهشته شدن رسوب حاصل از فرسایش خاک در مخازن، استفاده از سازه های اصلاحی رسوب گیر می باشد. در این تحقیق سعی شده مشخص شود که از هر سازه (سازه هایی با کارکرد یکسان)، چه تعداد ساخته شود تا اعتبار تخصیصی به طور بهینه مصرف شود. بدین منظور از مدل برنامه ریزی خطی (LP) استفاده گردیده است. در این روش ابتدا تابع هدف برای تمامی حالت های ممکن تعریف و سپس محدودیت های موجود در احداث هر یک از سازه ها در منطقه با استفاده از روابط ریاضی مشخص گردید. این محدودیت ها شامل سه نوع محدودیت مالی، حجمی و نامنفی شدند. پس از رسم تمام محدودیت ها، مجموعه راه حل های قابل قبول برای این مسئله رسم و نتایج نشان داد بر اساس فرمول تابع هدف، بهترین ترکیب از سازه های موجود در منطقه، 147 سازه گابیونی و 579 سازه خشکه چین خواهد بود. در واقع این ترکیب بیشترین نگهداشت رسوب با در نظر گرفتن محدودیت های موجود در طرح حفاظت آب و خاک در منطقه فراهم می آورد.

Keywords:

طرح های حفاظت خاک , سازه های اصلاحی رسوب گیر , فرسایش خاک , حوزه آبخیز , مدل LP