زینب طاهری - کارشناسی ارشد روابط بین الملل، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی رویکرد جمهوری اسلامی ایران و ترکیه در قبال سیاست های امنیتی -نظامی اقلیم کردستان عراق با بهره گیری از مکتب کپنهاگ (۲۰۰۵ لغایت ۲۰۲۳) است . کردها را می توان بزرگترین گروه قومی بی سرزمین دانست که در چند کشور مجاور شامل عراق، سوریه ، ایران و ترکیه پراکنده شدهاند . با عنایت به این وابستگی متقابل امنیتی ، این پرسش بر ذهن متبادر می گردد که جمهوری اسلامی ایران و ترکیه چه رویکردی را در قبال سیاست های امنیتی - نظامی اقلیم کردستان عراق در سالهای ۲۰۰۵ لغایت ۲۰۲۳ دارند؟ پاسخ دقیق به این پرسش مستلزم توجه به دو بخش متفاوت، لکن به هم پیوسته خواهد بود. بخش اول آن است که جمهوری اسلامی ایران و ترکیه چه ادراکی نسبت به اقلیم کردستان عراق در سالهای ۲۰۰۵ لغایت ۲۰۲۳ دارند؟ و بخش دوم آن است که براساس ادراک این دو کشور نسبت به اقلیم کردستان عراق، چه سیاست و رویکردی را در قبال سیاست های امنیتی - نظامی اقلیم کردستان عراق در سالهای ۲۰۰۵ لغایت ۲۰۲۳ در پیش گرفته اند؟ بدیهی است که پرداختن به این موارد جز از رهگذر انتخاب یک چارچوب نظری پرمایه و قدرتمند میسر نخواهد شد. لازمه این امر بهرهگیری از مکتب کپنهاگ می باشد. بنابراین ، به واسطه بهره گیری از مکتب کپنهاگ به عنوان چارچوب نظری پژوهش حاضر و دو انگاره اصلی آن یعنی مفهوم بخش ها و نظریه مجموعه امنیتی منطقه ای (RSCT) می توان رویکرد جمهوری اسلامی ایران و ترکیه در قبال سیاست های امنیتی - نظامی اقلیم کردستان عراق را در سالهای ۲۰۰۵ لغایت ۲۰۲۳ را بررسی نمود.

جمهوری اسلامی ایران ، ترکیه ، سیاست های امنیتی -نظامی ، اقلیم کردستان عراق، مکتب کپنهاگ