سیدمحمدرضا پاک نهاد - دانشجوی کارشناسی ارشد فقه و مبانی حقوق اسلامی دانشگاه مازندران
علی اکبر جهانی - استادیار گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی دانشگاه مازندران

یکی از حق های مهم و اساسی افراد در عصر حاضر،حق آزادی بیان است . اصولا در تمامی کشورها چنین حقی در حقوق اساسی به رسمیت شناخته شده و جزو حقوق بنیادین ملت هاست . از کشورهای پیشرو این حق مانند آمریکا و کشورهای اروپای غربی تا ناقضین این حق از منظر حقوق بشر، تمامی دولت ها در پی محدودیت و چارچوبی برای این حق فردی هستند. بیان ابزاری برای رساندن اندیشه و عقیده و اطلاع یافتن افراد از رخداد هاست و آزادی بیان در تلاش است تا افراد بشری بدون ترس از این ابزار استفاده نمایند. در مقدمه اعلامیه جهانی حقوق بشر از آزادی بیان عقیده عنوان بالاترین آمال بشری یاد شده است .از آنجا که عدم شناسایی و تحقیر حقوق بشر منتهی به اعمال وحشیانه ای گردیده است که روح بشریت را به عصیان واداشته و ظهور دنیایی که در آن افراد بشر در بیان و عقیده آزاد و از ترس و فقر فارغ باشند به عنوان بالاترین آمال بشر اعلام شده است .و نیز در مواد ۱۸ و ۱۹ این اعلامیه بر این حق تاکید کرده است :ماده ۱۸- هرکس دارای حق آزادی فکر و ضمیر و دین است . لازمه این حق آن است که هر کس خواه به تنهایی یا با دیگران علنی یا خصوصی از راه تعلیم و پیگیری و ممارست یا از طریق شعایر و انجام مراسم دینی بتواند آزادانه دین و عقاید خود را ابراز کند.ماده ۱۹- هر کس آزاد است هر عقیده ای را بپذیرد و آن را به زبان بیاورد و این حق شامل پذیرفتن هرگونه رای بدون مداخله اشخاص می باشد و می تواند به هر وسیله که بخواهد بدون هیچ قید و محدودیت به حدود جغرافیایی اخبار و افکار را تحقیق نماید و دریافت کند و انتشار دهد.

آزادی ، محدودیت ، آزادی بیان، مالکیت های خصوصی