محمد رحیمیان - دانشجو
ابراهیم محمود پور - ۲- استادیار دانشگاه

در سال های اخیر، توجه بیشتری به استفاده از نانولوله های کربنی به عنوان مجراهای انتقال سیال در پزشکی و بیومکانیک شده است. بیشتر پژوهش ها در این زمینه بر روی بررسی رفتار استاتیکی و ناپایداری های مختلفی که توسط جریان سیال درون نانولوله ها ایجاد می شوند، تمرکز داشته است. برای محاسبه سرعت های بحرانی سیال عبوری (سرعت هایی که در آن نانولوله پایداری خود را از دست می دهد)، مدل سازی نانولوله ها با استفاده از تئوری های مختلف مانند تئوری تیر اویلر-برنولی ، تیر تیموشنکو و مدل پوسته الاستیک با شرایط مرزی مختلف مورد بررسی قرار گرفته می شود. این مقاله به بررسی دیورژانس و سرعت اصلاح شده نانولوله های دو سر گیر دار حاوی جریان سیال طبق تئوری اویلر-برنولی می پردازد.نتیجه ای که بدست آمد این گونه است که با افزایش طول،افزایش پارامتر موضعی بدون بعد و افزایش سرعت سیال ، پایداری استاتیکی نانولوله و سرعت بحرانی کاهش می یابد و دیورژانس زودتر رخ می دهد.

نانو لوله های کربنی دو سر گیر دار،دیورژانس،اویلر-برنولی،سرعت اصلاح شده سیال،پارامتر غیر موضعی بدون بعد