محمدباقر پورامینی - عضو هیئت علمی گروه کلام پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی

میثم بن یحیی تمار اسدی، از یاران بزرگوار امیر مومنان۷ در محضر باب علم پیامبر به جایگاه والایی از علم دست یافت تا آنجا که او را عالم به «مرگ ها و حوادث» دانسته اند. میثم را می توان مفسر، محدث، خطیب و متکلمی در میان شیعیان کوفه شمرد. او از شاگردان خاص و اصحاب سر امیرمومنان۷ به شمار می رود و به دلیل ارتباط و پیوندی که با امام داشت، او را از ارکان تابعین شیعه به شمار می آورند. معصومان: و عالمان بارها استواری او در راه حق، استقامتش در دفاع از ولایت، و زبان گویایش در اعلان حقایق را ستایش کردند. او در ولاء و محبت امیرمومنان۷ سرآمد بود و به اقتضای شرایط زمانی، تقیه را بر خود روا نداشت و ضمن تحمل سختی ها و رنج های جانکاه به شهادت رسید. در این نوشتار ضمن درنگ در نقش او در تبیین و دفاع از امامت خاصه، تحلیلی از نوع مواجهه تبیینی میثم خواهد شد که در این مسیر از «تقیه» عبور کرده و حرکتی را برگزید که به شهادتش انجامید.

میثم تمار, امیرمومنان علیه السلام, ولاء, امامت, تقیه