شواهد جدید چینه شناسی درباره رویداد سیمرین میانی در ایران

همان‌طورکه می‌دانید در طول دوران‌های پرکامبرین و پالئوزوئیک موقعیت جغرافیایی ایران در کنار شمالی ابر قاره گندوانا بوده است که توسط اقیانوس بزرگ تتیس از ابر قاره بوروسیا در شمال جدا می‌شده است. در آخرین پرمین و شروع تریاس با ایجاد ریفتینگهای شرقی - غربی و ایجاد اقیانوس جدید تتیس بخشی از کنار شمالی ابر قاره گندوانا از آن جدا شده است. این بخش که قطعات مرکز و شمال ایران را در بر گرفته است توسط شنگور قاره سیمراید نام گرفته است. با باز شدن اقیانوس تتیس جوان در طول تریاس قاره سیمراید به طرف شمال رانده شده و در آغاز تریاس پسین با بسته شدن اقیانوس تتیس قدیمی به کنار حاشیه جنوبی و وقار او آسیا برخورد کرده است (رویداد سیمیین پیشین) پیامد این تصادم کوه زایی سیمراید است که سبب ده بالا آمدن مرکز و شمال ایران شده است. با سری بالا مردکه را ما در کلیه نقاط شمالی و مرکزی ایران به صورت خاک‌های لاتریتی و کارستی شدن واحدهای تریاس بالا در مرز پایین سازنده شمشکی مشاهده می‌کنیم . از اوایل نورین به طور نا هم‌زمان پیش روی گسترد به دریای شمشک شروع شده است و منجر به تشکیل ردیف ستبری از سنگ‌های سیلیسی آواری در فاصله نورین تا باژوسین میانی شده است که سازنده شمشکی نام گرفته است. این چرخه به رویداد سیمیربن میانی ختم می‌شود. آغاز چرخه جوان‌تر در باژئسین پسین در اغلب مناطق مرکز و شمال ایران با پیش روی گسترده‌تر و همراه است. این پیشرفت این نیز مانند پیشروی دریای شمشکی در همه جا هم زمان نبود بلکه با توجه به بالا آمد یکی موجود به صورت دیاکرون بوده است و سبب نبود چینه شناسی جای‌گیری توده‌های نفوذی و یا رویداد دگرگونی شده است . پیش روی دریای باژوسین بالا منجر به ایجاد شرایط دریایی از نوع پلاتفرم و بیسینتا در شمال و شمال خاوری ایران شده است که تا اواخر ژوراسیک و آغاز کرتاسه به‌طول می‌انجامد و به رویداد سیمیرین پسین در نئوکومین ختم میشود. در این مقاله به شواهد این رویداد در برخی مناطق اشاره می‌شود.