اثرات تغییر اقلیم بر کمیت و کیفیت آب دشت سیستان و پیامدهای آن

دشت سیستان از دشت های داخلی فلات ایران در جلگه ای پست و هموار در منتهی الیه مرز شرقی ایران واقع شده و به منابع آب برون مرزی وابسته است. آب ورودی به دشت سیستان در چاله های طبیعی بزرگی به نام چاه نیمه ها ذخیره و علاوه بر تامین آب دشت سیستان، سهم زیادی از آب مصرفی شهر زاهدان را نیز تامین می کند. در دهه های اخیر و در نتیجه تغییر اقلیم طبیعی و به ویژه انسانی، دبی این رودخانه مرزی به شدت آفت نموده و تبعات مستقیم آن در نتیجه خشکسالی های سخت و طولانی، خشکیدگی هامون ها و مهاجرت عظیم انسانی در دشت بوده است. کاهش کیفیت آب چاه نیمه ها، پدیده ای نوظهور بوده و بر سلامت انسان و محیط زیست تاثیر می گذارد. تغییر اقلیم و افزایش دما تعادل اکولوژیکی آب و همچنین محتوی کیفی آن را از طریق تغییرات بیوشیمایی تغییر می دهد. در یک سیستم آب طبیعی، بار رسوب، مهیایی مواد مغذی، کربن آلی محلول و جامعه پلانکتون ها در تعادل ظریفی قرار دارند. امروزه به سبب خشکیدگی بستر هامون ها در دشت سیستان، دما افزایش یافته و اثرات آن کاهش سطح اکسیژن محلول آب و افزایش جلبک ها در منابع آب چاه نیمه ها می باشد که خاصیت خود پالایندگی آب را تضعیف می نماید. اثرات تغییر اقلیم بر کمیت و به ویژه کیفیت آب می تواند بر امنیت غذایی تاثیر منفی گذاشته و در نتیجه آسیب پذیری جوامع دشت سیستان را افزایشدهد.

Keywords:

تغییر اقلیم , کیفیت آب , جلبک , خودپالایندگی , سلامت , آسیب پذیری