تجربه زنان از مصادیق عدم عدالت جنسیتی در قطار شهری مورد مطالعه مترو تهران

پژوهش حاضر به منظور واکاوی تجربه زنان از مصادیق عدالت جنسیتی در مترو انجام شده است. حضور زنان به عنوان عضو موثر در جامعه نیازمند تسهیل شرایط حضور میباشد. مترو به عنوان یک وسیله نقلیه عمومی که در جهت تسریع در دسترسی شهری و ایجاد رفاه برای شهروندان تعریف گشته است باید با رعایت اقتضائات جنسیتی زنان در صدد بهره مندی هرچه بیشتر ایشان باشد. پژوهش حاضر با روش کیفی و به روش تحلیل مضمون انجام گردیده است. جامعه آماری پژوهش زنان ۱۵ تا ۶۵ سال میباشند که از مترو به عنوان وسیله حمل و نقل عمومی استفاده میکردند. روش نمونه گیری پژوهش حاضر تصادفی بوده و ابزار گردآوری داده ها مصاحبه نیمه ساخت یافته میباشد. پژوهشگر بعد از انجام ۱۴ مصاحبه به اشباع داده رسیده است. یافته های این پژوهش در مصاحبه های عمیق کیفی صورت گرفته نشان داد مصاحبه شوندگان نبود عدالت مبتنی بر جنسیت را به معنی عدم در نظر گرفتن جنسیت زنان در شکل گیری معماری مکانهای مرتبط با قطار شهری و تخصیص امکانات در حمل و نقل عمومی دانسته اند. مضمون اصلی سهم اقتضائات زنان در امکانات که شامل مضامین خرد عدم تخصیص سرویس بهداشتی برای زنان خلا فضای مادر و کودک عدم زیبا سازی و عدم تفاوت واگن بانوان با واگنهای عمومی میباشد. مضمون اصلی عدم تمایز امکانات که شامل مضامین خرد کم بودن واگن بانوان و کم بودن فضای مختص بانوان در سکوها می باشد.

Keywords:

فضای عمومی زنان حمل و نقل عمومی قطار شهری , عدالت جنسیتی