تاثیر نانوذرات پلی استایرن بر عملکرد رشد، میزان بازماندگی، فعالیت آنزیم های کبدی و بیان ژن های IL۱ و IL۸ در ماهی گورخری (Danio rerio)

نگرانی­های گسترده­ای در مورد اثرات سمی بالقوه میکروپلاستیک­ها به عنوان آلاینده­های نوظهور وجود دارد. مطالعه حاضر به منظور بررسی تاثیر نانوذرات پلی استایرن بر شاخص های رشد، بازماندگی، فعالیت آنزیم های کبدی و بیان ژن های مرتبط با ایمنی IL۱ وIL۸ در ماهی گورخری (Danio rerio) انجام گرفت. ماهیان به چهار تیمار تغذیه­ای تقسیم و به مدت یک ماه با جیره های حاوی صفر (شاهد)، ۱۰۰ (تیمار۱)، ۵۰۰ (تیمار۲) و ۱۰۰۰ (تیمار۳) میلی گرم نانوپلی استایرن در کیلوگرم جیره تغذیه شدند. نتیجه این مطالعه نشان داد که افزایش وزن و نرخ رشد ویژه تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار گرفتند و با افزایش غلظت نانوپلاستیک پلی استایرن کاهش معناداری داشتند (۰۵/۰>P). بهترین ضریب تبدیل غذایی در تیمارهای شاهد و ۱ مشاهده شد (۰۵/۰>P). تلفاتی در تیمارهای مختلف مشاهده نشد. بیشترین غلظت آنزیم­های ALT، ALP و AST در تیمار ۳ بود (۰۵/۰>P). بیشترین میزان بیان ژن­های IL۱ و IL۸ در تیمار ۳ و کمترین میزان بیان آن در تیمار شاهد بود (۰۵/۰>P). به طور کلی، نتایج مطالعه حاضر نشان داد تغذیه ماهی گورخری با جیره حاوی نانوذرات پلی استایرن تاثیر منفی بر رشد (افزایش وزن و نرخ رشد ویژه) و شاخص های سلامتی ماهیان داشت و بیشترین اختلال در رشد و سلامت در غلظت­های بالا مشاهده شد.

Keywords:

ماهی گورخری , پلی استایرن , رشد , بیان ژن , بازماندگی