لیلا زرین - عضو هیئت علمی،دانشکده معماری و شهرسازی،دانشگاه آزاد اسلامی،میاندوآب،ایران

معماری گذشته ایران طوری ساخته می شد که با شرایط اقلیمی و عوامل فرهنگی و اجتماعی آن منطقه مطابقت داشته و به گونه ای بوده که انسان را از گزند شرایط نامطلوب محیطی مانند گرما و سرما، برف و یا تابش نامطلوب، حفظ و آسایش او را فراهم می کرد. اما با افزایش مصرف سوخت های فسیلی معماری بومی و روش های آن کنار گذاشته شد. پدیده گرم شدن کره زمین و آلودگی شهرها، صدمات جبران ناپذیری به محیط زیست وارد کرده. ساختمان های امروزی بدون بهره گیری از وسایل سرمایش و گرمایش، در زمستان سرد و در تابستان بسیار گرم بوده از این رو با توجه به محدودیت منابع سوخت های فسیلی، تاکید بر اصول معماری پایدار و بناهای بومی و استفاده از آن جهت حل بحران منابع سوخت ، و فراهم نمودن شرایط آسایش مطلوب، ضروری می نماید. در این راستا در پژوهش حاضر، الگوهای معماری بومی اقلیم گرم و خشک و سرد با استفاده از روش توصیفی تحلیلی مورد مطالعه قرار گرفته تا در آینده در طراحی معماری این الگوها با استفاده از تکنولوژی و فناوری نوین و اندیشه ای نو مورد استفاده قرار بگیرد. از جمله ویژگیهای بارز اقلیم گرم و خشک و سرد، ساختمانها درونگرا ، اغلب با حیاط مرکزی و پلان متراکم و فشرده، دارای زیرزمین و ایوان و دیوارهای قطور هستند.

اقلیم خشک، معماری پایدار، بناهای بومی