بررسی رابطه بین رضایت شغلی با خودکارآمدی با نقش واسطه ای اضطراب در مربیان افراد کم توان ذهنی

هدف از این پژوهش بررسی رابطه بین رضایت شغلی با خودکارآمدی با نقش واسطه ای اضطراب در مربیان افراد کم توان ذهنی بود. پژوهش حاضر از نظر هدف بنیادی و از نظر روش تحقیق در زمره تحقیقات توصیفی از نوع همبستگی قرار گرفت. جامعه آماری در این پژوهش مربیان افراد کم توان ذهنی در شهر شهرضا در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ بود که تعداد آنها ۱۰۰ نفر می باشد که هر ۱۰۰ نفر مربی انتخاب شدند. نمونه گیری به شیوه در دسترس انجام شد. حجم نمونه ۱۰۰ نفر می باشد و از مرکز افق ومرکز مدرس شهر شهرضا انتخاب شدند.. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش پرسشنامه رضایتمندی شغلی مینه سوتا(۱۹۹۰)، پرسشنامه خودکارآمدی مربی اسچانن، موران و وولفولک(۲۰۰۱) و آزمون اضطراب کتل(۱۹۹۸) بود. در این تحقیق از روش های آمار توصیفی شامل فراوانی، میانگین و انحراف معیار و روش های استنباطی شامل مدل معادلات ساختاری (تحلیل مسیر) استفاده می شود که از نرم افزار تحلیل آماریSPSS ۲۶ و PLS ۳ استفاده شد. یافته ها نشان داد که اضطراب نقش واسطه ای در رابطه بین رضایت شغلی و خودکارآمدی در مربیان افراد کم توان ذهنی دارد. همچنین بین رضایت شغلی با خودکارآمدی در مربیان افراد کم توان ذهنی رابطه معنادار وجود دارد. بین رضایت شغلی با اضطراب در مربیان افراد کم توان ذهنی رابطه معنادار وجود دارد(p<۰/۰۵)

Keywords:

رضایت شغلی , خودکارآمدی , اضطراب , مربیان , کم توان ذهنی