تحلیلی بر نقشگردشگری مذهبی در توسعه پایدار

با توسعه گردشگری بین المللی و عمومیت یافتن آن، دیدگاه جامعه درباره محیط و ارتباط آن باگردشگری دچار تحول شده است به طوری که امروزه جامعه جهانی مسایل زیست محیطی را بادقت و حساسیت زیاد مراقبت و پیگیری می کند و رایج شدن مفاهیمی همچون طبیعت گردی،گردشگری سبز و گردشگری پایدار ناشی از حساسیت های مورد اشاره و افزایش آگاهیگردشگران درباره ارزشمندی محیط و ضرورت حفاظت از آن به منظور توسعه این صنعت است.اما در این میان گرشگری مذهبی دارای جایگاهی خاص در روند توسعه می باشد. گردشگری دینیبه عنوان یک واقعیت اجتماعی و فرهنگی، دارای وظایف و کارکردهای مثبت و منفی در جامعه میباشد. بازیابی روانی، آرامش روح، لذت بردن از فضای معنوی، مشاهده جلوه های مختلف آداب ورسوم زیارتی، محصولات معنوی، تمایلات (عرفانی- روحانی)، جلای جان، خیر و برکت،جلوگیری از هرگونه تنش سیاسی، اجتماعی، صلح پایدار، زدودن تصویر نامناسب و غیر واقعی، پرهیزاز بیگانه گرایی و واحساس حقارت، کشف منابع و منافع، تحول اقتصادی و بازرگانی،کسب درآمدسرشار، اشتغال زایی، شناخت فرهنگ معنوی، احیای غرور ملی، منش فرهنگ (اسلامی– ایرانی)،پاسداشت میراث فرهنگی، شناخت شیوه های زندگی، ایجاد اعتماد به نفس فرهنگی، حفظ منابعفرهنگی، همگرایی فرهنگی، بروز تبادلات فرهنگی، رشد سرمایه فرهنگی، تحکیم درک تفاهم ها،حفظنظم، انسجام اجتماعی، میراث مشترک انسانی، گسترش روابط دوستانه، ارتباط و پیوند متقابل(میزبان و میهمان)، تعادل،تعامل،ترمیم، گسست میزبان- میهمان توسعه شهر زائر و شهر مجاور،و... از مهمترین کارکردها و اثرات مثبت این حوزه در جامعه می باشد. در این مقاله بر آن هستیم که به بررسی ویژگی های گردشگری مذهبی پرداخته و اثرات آن را رویروند توسعه پایدار بسنجیم.

Keywords:

توسعه پایدار , گرشگری , گرشگری مذهبی