بررسی جنبه های اقتصادی - اجتماعی فعالیت های حصیر بافی در روستاهای حشیه تالاب بین المللی هامون (در سال های قبل و بعد از شکسالی های اخیر)

صنایع دستی و هنرهای سنتی، میراث ارزشمند پیشینیان است که در همه دنیا به آن ارج نهاده می شود و برای حفظ و بقای آن تلاشهای بسیاری انجام می گیرد. یکی از صنایع دستی معمول سیستان حصیربافی است که از گذشته های دور در این منطقه معمول بوده است. در واقع، روستائیان حاشیه تالاب بین المللی هامون بواسطه دسترسی به نیزارهای این تالاب به حرفه حصیربافی مشغول بوده و از این طریق امرار معاش می کرده اند. مقاله حاضر در پی تحلیل فضایی و بررسی جنبه های اقتصادی- اجتماعی فعالیت های حصیربافی در سالهای قبل و بعد از خشکسالی های 1377-83، در روستاهای حاشیه تالاب بین المللی هامون می باشد. روش تحقیق به روش توصیفی- تحلیلی و از طریق پرسشنامه انجام گردیده است. جامعه آماری تحقیق شامل کلیه خانوارهای ساکن در روستاهای دارای فعالیت های حصیربافی در حاشیه هامون می باشد و جامعه نمونه نیز بر اساس فرمول کوکران 300 خانور حصیرباف انتخاب گردید. نتایج حاکی از آن است که از بین 10 روستایی که قبل از این خشکسالی ها به عنوان روستاهای مطرح در حصیربافی منطقه بوده اند، در حال حاضر تنها ساکنان یک روستا به حرفه حصیر بافی مشغولند که ساکنان این روستاها نیز هم اکنون مواد اولیه فعالیت های حصیربافی خویش را از افغانستان تهیه می کنند.

Keywords:

حصیربافی , خشکسالی , روستا , تالاب بین المللی هامون