اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر روی میزان تاب آوری سربازان دارای افکار خودکشی

یکی از مهم ترین عوامل مرگ و میر در جوامع مسئله خودکشی می باشد که این موضوع تبدیل به یک مساله بزرگ در جهت سلامت عمومی جامعه شده است. اهمیت بررسی و اثرات مخرب آن در ساختار جامعه به منظور حفظ سلامت روح و روان افراد ؛جوامع را بر آن داشته که به کمک متخصصین امر اقدامات موثری را انجام دهند.پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر روی میزان تاب آوری سربازان دارای افکار خودکشی انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پژوهش پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند تعداد ۳۰ نفر از سربازان دارای افکار خودکشی(براساس خط برش مقیاس افکار خودکشی بک)از یکی از پادگان های شهر تهران در سال۱۴۰۰ انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش(۱۵ نفر) و کنترل(۱۵ نفر) گمارده شدند؛ابتدا پیش آزمون بر روی تمام جامعه نمونه اجرا گردیدسپس آموزش درمان شناختی –رفتاری برای گروه آزمایش به مدت ۱۲ جلسه هر جلسه ۶۰ دقیقه اجرا شد و گروه کنترل از هیچ گونه آموزشی برخوردار نشدند. پس از این مراحل پس آزمون اجرا شد.این پژوهش از پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳)استفاده و داده های به دست آمده به شیوه تحلیل کواریانس تحلیل شد. نتایج حاکی از اثر بخشی درمان شناختی –رفتاری بر روی میزان تاب آوری(P=۰/۰۰۱ , F=۵۳۲/۳۴۷ , ETA=./۶۸۶) در سربازان دارای افکار خودکشی بود.یافته های پژوهش نشان داد که آموزش درمان شناختی- رفتاری در فضای پادگانی برای کارکنان وظیفه دارای افکار خودکشی می تواند درارتقای مولفه های تاب آوری و شناختی موثر باشد

Keywords:

درمان شناختی- رفتاری , تاب آوری , افکار خودکشی