هادی سبحانی - استادیار دانشگاه صنعتی همدان

پلی وینیلیدین فلوراید (PVDF) به علت دارا بودن خواص الکتریکی خوب، مقاومت شیمیایی و حرارتی بالا، قابلیت پوشش دهی وفرایندپذیری مناسب، یکی از پلیمرهای پیزوالکتریک مهم مورد مطالعه در دو دهه اخیر می باشد. این پلیمر یک پلیمر نیمه بلوری است کهتا کنون پنج ساختمان بلوری برای آن شناسایی شده که عبارتند از: ساختار نوع  ،  ،  ،  و  . فرم بلوری β به دلیل دارا بودن خاصیتپیزوالکتریسیته بالا و کاربرد آن در حسگرها و ترانسدیوسرها مهمترین فرم بلوری پلی وینیلیدین فلوراید به شمار می آید. قرارگیری زنجیرها با شکل فضایی tg+tg- به صورت غیر موازی در سلول واحد بلور  منجر به خنثی شدن پلاریزاسیون کلی این بلور می شود در حالیکه درسلول واحد بلور نوع  شکل فضایی زنجیرها تمام ترانس بوده و بصورت موازی قرار گرفته اند. در نتیجه این فرم بلوری بالاترین میزانپلاریزاسیون شبکه را دارد. بلور نوع  عمدتاً از تبدیل بلور  به  از طریق اعمال تنش مکانیکی در فرایندی به نام کشش سرد حاصل می شود. در این تحقیق فیلمهای تهیه شده، تحت شرایط مختلف کشش سرد )دما، سرعت و درصدهای کشش مختلف(، کشیده شدند و با انجام آزمون FTIR تأثیر شرایط کشش بر میزان تبدیل فاز  به  مورد بررسی قرار گرفت. در نهایت شرایط بهینه کشش برای رسیدن به حداکثر مقدار فاز بلوری β، در دمای کشش oC 09 09 ، سرعت کشش - mm/min 099 و کشش بالاتر از 099 درصد بدست

پلی وینیلیدین فلوراید پیزوالکتریک حسگر فرم بلوری