تعیین پایداری اکولوژیک پارک طبیعت پردیسان بر پایه ردپای اکولوژیک

چکیده پارک طبیعت پردیسان تنها رویشگاه طبیعی باقیمانده در تهران با ۴۴۳ گونه گیاهی بومی خودرو است که به دلیل ویژگی های منحصر به فرد اکولوژیک نیازمند مدیریت پایدار است. برآورد ردپای اکولوژیک روشی مناسب برای  تعیین وضعیت اکولوژیک مناطق به منظور استفاده بهینه از آن ها است.  پژوهش حاضر، ردپای اکولوژیک در پارک پردیسان را با استفاده از روش مولفه ای، کمی کرده است. بر این اساس ردپای اکولوژیک برای پنج فعالیت مصرفی برق، آب، گاز، ضایعات و غذا محاسبه شد و با محاسبه ظرفیت زیستی برای انواع مختلف زمین، شاخص های کسری و فشار اکولوژیک محاسبه شد. نتایج تحقیق نشان داد که ردپای اکولوژیک برق، آب، گاز، ضایعات، غذا و کل به ترتیب ۱۲۱۹۷۰/۱۵، ۸۶/۷۲، ۰/۰۰، ۲۵۸۵/۸۸، ۰/۰۰ و ۱۲۴۶۴۲/۷۵ و ظرفیت زیستی ۴۳۸/۴۷ هکتار جهانی است. منفی شدن تفاضل ظرفیت زیستی از ردپای اکولوژیک کل نشانگر آن است که در مجموع بخش مصرف، کسری اکولوژیک وجود دارد. باتوجه به اینکه فشار اکولوژیک در بخش های آب، پسماند و گاز در سطح یک (خوب) و در بخش های برق و غذا در سطح چهار (خیلی ضعیف) قرار گرفت؛ مدیریت پارک در مصرف آب، گاز و حجم ضایعات، عملکرد مناسب و در مصرف برق و غذا عملکرد ضعیفی داشته است.

Keywords:

Biological capacity , Ecological deficit , Component method , Sustainable management. , ظرفیت زیستی , کسری اکولوژیک , روش مولفه ای , مدیریت پایدار