تبیین سازوکار اثرگذاری فضاهای مفصلی بر کیفیت زندگی در مجتمع های مسکونی براساس نظریه ادراک-رفتار برنامه ریزی شده

ایجاد یک رابطه پایدار بین سه عنصر انسان، طبیعت و معماری چالشی است که بسیاری از معماران و پژوهشگران پس از بروز مسائل محیطی و فرهنگی ناشی از معماری مدرن به دنبال تحقق آن هستند. اتصال به عنوان عنصری که به طور ذهنی و عینی امکان ارتباط یا جدایی بین فضاهای مختلف را فراهم می کند، نقش مهمی دارد. این عنصر نه تنها به درک هر فضا به طور جداگانه کمک می کند، بلکه با تعریف سلسله مراتب ، به یکپارچگی بناها نیز یاری می رساند. فضای میانبرنامه ای به عنوان اساس سلسله مراتب فضایی در ساختار معماری مسکونی ایران اهمیت ویژهای دارد. امروزه، فضاهای میانبرنامه ای به صورت نواحی نیمه عمومی مانند لابی ، فضاهای مشترک بین واحدها، ورودی ها، فضای سبز بین واحدها که گاهی به صورت حیاط است ، و مسیرهایی به سمت نواحی نیمه خصوصی تقسیم می شوند.تحقیقات پیش رو به روشی کیفی و به روش توصیفی -تحلیلی با تجزیه و تحلیل محتوا و ترکیبی از روشهای استقرایی و مقایسه ای انجام می شود. این تحقیق به دنبال شناسایی عوامل اصلی بر اساس سازگاری نظریه و استفاده از نسبیت است . روششناسی تحقیق به طور کلی شامل سه مرحله اصلی است : شناسایی نظریه رفتار برنامه ریزی شده در حوزه معماری ، استخراج عوامل موثر بر اساس نوع نظریه به وسیله تشریح شاخص های پیشنهادی با روش دلفی . نتایج نشان می دهد که شاخص های اصلی به شدت تحت تاثیر موضوعات کیفیت رفتار اجتماعی ، کیفیت رفتار فردی و کیفیت عملکرد فضایی قرار دارند و می توانند برکیفیت زندگی ساکنان موثر باشند.

Keywords:

مجتمع های مسکونی , فضای مفصلی , ادراک رفتار برنامه ریزی شده , کیفیت زندگی , رفتار اجتماعی