کاربرد برنامه ریزی همکارانه در سوانح طبیعی (مطالعه موردی امداد و نجات وشبکه های دسترسی شهری در زمان وقوع زلزله)

مدل برنامه ریزی همکارانه در دسترسی های شهری در زمان زلزله به عنوان رویکردی جامع و کارآمد، به بهبود واکنش های اضطراری و تسریع در کمک رسانی در شرایط بحرانی می پردازد. این مدل با هدف ایجاد هماهنگی و همکاری میان نهادهای مختلف از جمله دولت ها، سازمان های امدادی، بخش خصوصی و جوامع محلی، به مدیریت بهتر مسیرهای دسترسی و افزایش کارایی عملیات امدادی کمک می کند. در این رویکرد، استفاده از فناوری های نوین مانند داده های جغرافیایی، سیستم های ارتباطی هوشمند، و پهپادها برای شناسایی و بازگشایی سریع مسیرهای مسدود شده، نقش مهمی دارد. این مدل تلاش می کند تا با مدیریت بهینه ترافیک، بازسازی زیرساخت های حیاتی، و تخصیص منابع به صورت عادلانه و کارآمد، به کاهش زمان واکنش و افزایش سرعت دسترسی به مناطق آسیب دیده دست یابد.علاوه بر این، مدل برنامه ریزی همکارانه با توجه به تحلیل داده ها اطلاعات جمع آوری شده از نهادهای مختلف، به ایجاد شبکه ای از ارتباطات و همکاری های مستمر میان تمامی ذینفعان پرداخته که می تواند به تبادل سریع اطلاعات و تسهیل هماهنگی در توزیع منابع حیاتی کمک کند. این همکاری و هم افزایی باعث کاهش خسارات جانی و مالی و ارتقاء سطح ایمنی و مقاومت شهری در برابر سوانح می شود. پژوهش حاضر به بررسی این مدل و اثربخشی آن در مدیریت دسترسی های شهری در زمان زلزله پرداخته و به تحلیل نقاط قوت، ضعف ها، و چالش های اجرایی آن در محیط های واقعی می پردازد.

Keywords:

برنامه ریزی همکارانه , سوانح طبیعی , زلزله , بحران , انسداد مسیر.