معماری و احساس؛ کاوشی در حس تعلق ایرانی

حس تعلق به عنوان یکی از عوامل کلیدی در ایجاد ارتباط عاطفی و معنوی میان انسان و محیط، در طول تاریخ معماری ایران نقش برجسته ای داشته است و به عنوان یک عنصر کلیدی در تجربه انسانی، نقش بسزایی در شکل دهی هویت فردی و اجتماعی ایفا می کند. در این پژوهش، به شناسایی و بررسی عناصر معماری، فرهنگی و اجتماعی که به تقویت حس تعلق در بافت های شهری و روستایی ایران کمک کرده اند، پرداخته می شود. نتایج نشان می دهد که استفاده از الگوهای بومی، بهره گیری از عناصر طبیعت، توجه به ارزش های فرهنگی و سنتی، و طراحی انسان محور از جمله عوامل کلیدی در تقویت حس تعلق در معماری ایرانی بوده اند. همچنین، نقش عناصر فرهنگی، نمادین و زیباشناختی در ایجاد حس تعلق و ارتباط عاطفی افراد با فضاهای معماری تحلیل خواهد شد. در دوره معاصر، با تغییر در سبک زندگی و تاثیرپذیری از معماری جهانی، چالش هایی همچون کاهش استفاده از مصالح محلی و تغییر در ارتباطات اجتماعی، بر حس تعلق تاثیرگذار بوده است. این مقاله با هدف شناسایی چالش ها و فرصت های موجود در ایجاد حس تعلق در معماری معاصر ایران، به ارائه راهکارهایی برای تقویت این حس در طراحی فضاها و ساختمان ها می پردازد. نتایج این پژوهش می تواند به بهبود کیفیت زندگی شهری و ارتقاء هویت جمعی کمک کند.

Keywords:

مکان , حس تعلق مکانی , دلبستگی , خانه های سنتی , جدید