واحدهای همسایگی پایدار، راهی بسوی ساخت و ساز پایدار محله‌ای

مقاله حاضر سعی کرده است که اهمیت ساخت و ساز واحد‌‌های همسایگی را در یک رویکرد فرهنگی به طراحی شهری و در دستیابی به توسعه پایدار محله‌ای و به تبع آن توسعه پایدار شهری، مورد تأکید قرار دهد. اهداف این پژوهش شامل: 1- بررسی نقش واحدهای همسایگی در سیستم شهری، مورد کنکاش قرار دادن آن از دیدگاه برنامه‌ریزی شهری، بررسی علت نیاز به آن در شهر امروزی و همچنین بررسی نقش آن در محیط شهری آینده، با توجه به رویکرد‌های اخیر. 2- تبیین رابطه بین پایداری در ساخت وسازهای واحدهای همسایگی و توسعه پایدار محله‌ای و به تبع آن توسعه پایدار شهر. روش پژوهش حاضر، توصیفی – تحلیلی است و مهمترین نتایجی که از آن بدست می‌آید، بقرار ذیل می‌باشد: 1- توسعه پایدار شهری بدون بنیان نهادن پایه‌های خود بر شالوده ساخت وسازمحلات، در نیل به اهداف خود با مشکل مواجه خواهد شد و این، محلات شهری هستند که به عنوان اهرم تعادل و توازن شهر، ایفای نقش می‌نمایند. 2- منطبق کردن واحدهای مسکونی با اصول واحدهای همسایگی و برنامه‌ریزی این واحدها بر مبنای این اصول و معیارها، البته با اقتباس، نه تقلید صرف الگوی غربی آنها، می‌تواند به عنوان یکی از راه‌حل‌های پیشنهادی برای خارج کردن محلات شهری، از حالت رکود و رخوت و تزریق سرزندگی و نشاط،به‌این، مهمترین عناصر شهری باشد. 3- واحد‌های همسایگی برای نیل به موفقیت، باید با ساختارهای اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و ... هر کشور و یا مکان، وفق داده شوند و قبل از طراحی کالبدی آنها، باید در آنها طراحی فرهنگی صورت پذیرد.

Keywords:

واحدهای همسایگی , توسعه پایدار , ساخت وساز محله , طراحی فرهنگی