رویکرد مسیرهای تطبیقی در پاسخ به عدم قطعیت های اقلیمی در طراحی منظر

تغییرات آب و هوایی در سالهای اخیر به دلیل مداخلات بی رویه انسانی سبب بروز پدیده های اقلیمی نظیر سیلاب، گردو غبار، خشکسالی و افزایش شدید دما در اکثر شهرهای کشور ایران شده است . این پدیده ها با عدم قطعیت هایی مواجه بوده و در نتیجه اثرات نامطلوبی را در منظر شهری بوجود آورده است . تغییرات آب و هوایی در سال های اخیر به دلیل بروز پدیده های اقلیمی و عدم قطعیت های ناشی از آن ها، خسارت های جبران ناپذیری را در منظر شهری بوجود آورده و به دلیل تخریب زیرساخت ها، مدیریت منظر شهری را با چالش هایی مواجه ساخته است .در نتیجه طراحی محیط و منظر سازگار با تغییرات بوجود آمده به منظور کاهش اثرات پدیده های ناشی از این تغییرات اقلیمی و نیز تدابیر و اقدمات اجرایی در راستای سازگاری با عدم قطعیت های اقلیمی بوجود آمده به طور فزاینده ای ضروری تلقی می شود. هدف اصلی این پژوهش ، توسعه استراتژیهای پایدار در طراحی منظر در شرایط عدم قطعیت براساس روش مسیرهای تطبیقی می باشد. پژوهش حاضر بر اساس بررسی ادبیات کیفی مقالات مرتبط استوار است ، شناسایی و ترکیب اطلاعات مربوطه براساس چارچوب توسعه یافته درباره عدم قطعیت های اقلیمی در طراحی محیط و منظر هدایت شده است .روش مسیرهای تطبیقی واکنشی بوده و می تواند محلی و هم گسترده باشد، یک برنامه ای که این ایدهها را دربرگیرد، امکان سازگاری آن را در طول زمان برای برآورده کردن شرایط تغییرکننده فراهم می کند و با ماهیت کل نگری و پویایی منظر تطابق دارد، بنابراین می توان آن را یک برنامه پایدار در نظر گرفت . بر این اساس معیارهای پویایی و انعطاف پذیری، یادگیری مداوم، تنظیم گام ها و تصمیمات را ممکن می سازد و اطلاعات جدیدتر و بروزتر درباره تغییرات آب و هوا را نیزدر طراحی منظر مد نظر قرار می دهد. در این مقاله براساس روش مسیرهای تطبیقی ، پس از شناخت و بررسی انواع عدم قطعیت های اقلیمی در محیط و منظر و ارزیابی آن ها، راهکارهای اجرایی جهت طراحی محیط و منظر سازگار با عدم قطعیت های اقلیمی بوجود آمده مورد بررسی قرار گرفته است .

Keywords:

عدم قطعیت های اقلیمی , طراحی منظر , مسیرهای تطبیقی , سازگاری