بازنگری در کیفیت بتن از دیدگاه توسعه پایدار: ضرورت ساخت بنای ماندگار

تغییر دیدگاه محققین علم بتن از دیدگاه مقاومتی به ماندگاری انقلابی را در صنعت بتن و سازه ایجاد نموده است. بتن های ویژه ای که بر این اساس طراحی گردیده اند؛ نوید ایجاد سازه هایی با مقاومت و دوام بالا را می دهند. در نتیجه ساخت چنین سازه هایی، عمر سازه های بتنی افزایش یافته و به همین سبب تعمیر، ترمیم و تخریب سازه های بتنی به تعویق افتاده و کاهش مصرف حجم عظیمی از سرمایه های ملی را بدنبال دارد. بتن مصرفی با توجه به فرآیند تولید آن می تواند نقش هماهنگ یا متناقض با توسعه پایدار داشته باشد؛ می-تواند به عنوان گزیده ترین مصالح ساختمانی؛ سکوی پرشی به سوی توسعه پایدار و ایجاد بناهای ماندگار باشد و یا به عنوان یک مصالح سست و بی دوام، مقاومتی حتی کمتر از ملات ماسه و سیمان داشته باشد. لذا بازنگری فرآیند تولید بتن، ملحوظ داشتن ارتقاء کیفی آن و نیز تلاش در جهت دستیابی به بتن های پایا ضرورت دارد. در همین راستا، تحقیق موجود ارائه کننده ناهنجاری های موجود در روند تهیه بتن می باشد که با معیارهای موجود در تعاریف توسعه پایدار تناقض دارد. برای این منظور، بتن در سه دوره تولید مصالح، ساخت و ساز بنا و تخریب بناهای بتنی مورد مطالعه قرار خواهد گرفت و اثرات مثبت و منفی آن بر ماندگاری بنا از جوانب متعدد بررسی خواهد شد. استنتاج نهایی بحث آن است که در صورت ارتقای کیفی بتن می توان این مصالح را به عنوان راهبردی جهت توسعه بناهای پایدار به کار برد و پژوهش حاضر به جستجوی این راهبردها جهت ارتقای کیفی بتن می پردازد. بتن های ویژه می روند تا با فراگیر شدن در معماری فردا به عنوان یک سیمای موثر از بنای ماندگار به کار روند.

Keywords:

بتن , توسعه پایدار , بنای ماندگار , پایایی , مصالح ساختمانی