زیست بوم فرهنگی اجتماعی در نهج البلاغه

هدف این پژوهش واکاوی آداب تربیت فرهنگی در نهج البلاغه (مطالعه موردی:حوزه اخلاقیات) است .روش تحقیق توصیفی - تحلیلی و روش تحلیل داده ها ،تحلیل مفهومی پیش رونده بوده است . برای این منظور ابتدا مفهوم تربیت فرهنگی و سپس آداب تربیت فرهنگی در حوزه اخلاقیات(یکی از حوزه های سه گانه تربیت فرهنگی )به شیوه تحلیلی مورد بررسی قرار گرفته اند تا از طریق تحلیل ، ارزیابی و دسته بندی آداب ، به سمت استنباط آموزه های تربیت فرهنگی در ابعاد چهارگانه ی حوزه اخلاقیات(اخلاق بندگی ، اخلاق فردی، اخلاق اجتماعی و اخلاق زیست محیطی ) دست یابیم . شیوه جمع آوری دادهها کتابخانه ای بود که شامل فیش برداری از منابع داخلی و خارجی بوده است .ابتدا نامه -ها،خطبه ها و حکمت هایی که در بردارنده ی هر یک از مصادیق مرتبط با آداب مورد بررسی بودند شناسایی شدند و سپس یافته ها؛دسته بندی،تحلیل و توصیف شدند. یافته های پژوهش موید این هستند که آداب مرتبط با بعد اخلاق اجتماعی دارای بیشترین بسامد می باشند که نشان دهندهی این مهم است که فرامین علوی بیشتر بر مبنای مسائل اجتماعی هستند.نتیجه گیری: هدف مربی بزرگ بشریت ،تنها مجهز ساختن انسان به آداب اخلاق فردی نیست ،بلکه ساختن جامعه ای اخلاق مدار مدنظر وی می باشد؛چرا که سعادت فرد با سعادت جامعه گره خورده است .اگر در جامعه ای رفتارهای اخلاق اجتماعی به عنوان یک قرارداد و به صورت قانون پذیرفته شوند،افراد در نهایت صلح ،امنیت و آرامش به حیات خود ادامه می دهند و آن جامعه از بروز آسیب های جبران ناپذیر رفتاری و گفتاری در سایه بی اخلاقی اجتماعی مصون می ماند.

Keywords:

تربیت فرهنگی , آداب , اخلاقیات , نهج البلاغه