بررسی میزان تاب‫ آوری و عوامل مرتبط با آن در سالمندان شهر اردبیل

زمینه و هدف: تاب آوری بعنوان یکی از طبقات رویکرد روانشناسی مثبت گرا، نقش مهمی در مقابله با تنیدگی و تهدیدهای زندگی و آثار نامطلوب آن در زندگی سالمندان دارد. به شکلی که طی یک دهه اخیر جایگاه ویژه ای را در حوزه بهداشت روان به خود اختصاص داده است. پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان تاب آوری و عوامل مرتبط با آن در سالمندان شهر اردبیل در سال ۱۳۹۹ انجام گردید. روش کار: این مطالعه توصیفی تحلیلی روی ۵۰۰ سالمند مراجعه کننده به مراکز بهداشتی- درمانی شهر اردبیل در سال ۱۳۹۹ که به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند، انجام گرفت. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه دو قسمتی شامل اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه تاب آوری کونر و دیویدسون بود. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS-۲۲ و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی انجام گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین تاب آوری سالمندان شرکت کننده در این مطالعه ۱۷/۲۸±۸۳/۱۰ بود. نتایج آزمون آماری آنالیز واریانس یکطرفه حاکی از آن بود که بین تعداد فرزند (۰/۰۰۱=p)، تحصیلات (۰/۰۲=p) و شغل (۰/۰۸=p) با نمره تاب آوری سالمندان ارتباط آماری معنی داری وجود دارد. آزمون تعقیبی توکی نشان داد بین سالمندان دارای تعداد فرزند ۱-۴ و بالاتر از ۴ (۰/۰۰۱بیماری مزمن با نمره تاب آوری ارتباط معنی دار وجود داشت (۰/۰۵≤p). نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر عوامل مرتبط بر تاب آوری در سالمندان شهر اردبیل را آشکار ساخت که می تواند به ارائه دهندگان مراقبت ‫های بهداشتی جهت درک منابع موثر بر تاب آوری و برنامه ریزی ‫های مراقبتی جامع برای رشد تاب آوری و به دنبال آن افزایش کیفیت زندگی سالمندان کمک نماید.

Keywords:

Resilience , Elderly , Chronic Disease , تاب آوری , سالمندی , بیماری مزمن