بازنمایی خاطرات بصری در نوسازی شهرهای ایرانی اسلامی

معماری هنری است بسیارارزشمند و کاربردی معماری نه براساس تفنن و نه حتی برای برانگیختن احساسی که براساس نیاز واقعی جامعه خود و با صرف هزینه زیاد ازذهنیت به عینیت و سپس به مرحله اجرا می رسد دراین نوشتار ابتدا با معرفی انگاره های هویت و حس مکان و درپی آن فضای گمشده و گمشدگی مکان بعنوان مولفه های دخیل درمیزان ارزشمندی بافت شهری به معرفی بافت های فرسوده و روش نوسازی بعنوان یکی ازراه های مداخله دراین بافت می پردازیم بافت فرسوده و اقدام به نوسازی آن ازجمله مقوله هایی است که درطی زمان معنا و گستره ی آن وسعت یافته است و درهردوره استنباطی جدید ازآن حاصل میشود نوسازی به شکل مطلوب میسرنخواهد بود مگرآنکه بتوان وضعیت نامتعادل حاکم برشهرهای ایران را به سمت وضعیت متعادل و معماری ملی هدایت کرد درواقع گمشدگی فضا که محصول ترک فضاهای شهری توسط مردم است درصورت ادامه منجر به گمشدگی مکان میگردد که بسیارخطرناک تر ازگمشدگی فضاست دراین مقاله نتیجه خواهیم گرفت که بافت فرسوده گرچه به خودی خود یک معضل شهری عنوان میشود اما درحقیقت پتانسیل بالقوه ای است که با شناسایی و برنامه ریزی دقیق به یک فرصت خوب تبدیل خواهد شد.