بررسی خانه های سنتی چوبی در مناطق شمالی ایران و مقایسه آن باخانه های چوبی ترکیه با رویکرد معماری پایدار

گسترش شهرها رشدجمعیت توسعه فناوری و صنعت منجر به فراموش شدن مصالح بومی و تکنیکهای سنتی ساخت وسازشده است که باعث کاهش سطح مطلوب اسایش ساکنین و افزایش مصرف انرژی شده است بنابراین لزوم معرفی راه کارهای اساسی و توجه به عناصراقلیمی و مصالح بومی درطراحی و اجرا منازل مسکونی را می طلبد درشمال ایران به علت دارا بودن اقلیم معتدل و مرطوب معماری هماهنگ با اقلیم بوجود آمده است ازانجا که دراین فضاها بکارگیری مصالح بومی علاوه براینکه کمترین تاثیر نامطلوب را بر محیط دارد باعث کاهش مصرف انرژی نیز شده است دراین مقاله به مقایسه مصالح بومی و تکنیهای ساخت و سازخانه های سنتی چوبی مناطق شمالی ایران و مناطقی ازترکیه باتوجه به پایداری محیط و صرفه جویی درمصرف انرژی می پردازیم که نتایج بدست آمده ازاین پژوهش به اهمیت ساخت وسازهای سنتی و بکارگیری مصالح بومی برای دستیابی به اهداف معماری پایدارمی باشد