عرفان پورنقیبی - کارشناسی معماری

بناهای تاریخی ایران عموما ازمصالحی نظیر خشت گل سنگ وچوب ساخته شده است که به لحاظ ارزش فرهنگی ازیک طرف فرسودگی و اسیب دیدگی بسیاری ازعناصرسازه ای آن ازطرف دیگر و مهمترازهمه حفظ کلیت بنا و نماهای بیرونی ودرونی بدون دست خوردگی بیش ازحد عوامل محدود کننده ایست که لازم می دارد روشهای بهسازی لرزه ای برای اینگونه بنا ها تاحدامکان ایمن غیرمخرب موثر و غیراشکار باشند سه ویژگی عمده اسیب پذیری اینگونه بنا ها را دربرابر حوادث طبیعی نظیر زمین لرزه بالا می برد که عبارتنداز: فرسودگی مصالح مقاوم نبودن مصالح و سنگین بودن سازه براین اساس راه کارهای حفاظت این بناها دربرابر زمین لرزه باید متضمن رفع این نواقص باشد این مقاله سعی کرده است راه کارهای مختلفی برای رسیدن به هدف فوق را ارایه دهد راهکارهایی نظیر افزایش ظرفیت باربری تغییر شکل اجزای سازه ایچون افزایش ابعاد مقطع پیش تنیدگی تزریق و همچنین ایجادسازه های نگهبان و برخی روشهای مدیریتی مقاوم سازی بناها به وسیله جایگزینی مصالح جدید و سبک سازی بنا مورد بررسی قرارگرفت

مدیریت بحران/زلزله/آسیب/بناهای باستانی/بهسازی لرزه ای