سیدمحمدعلی قرشی ابهری - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی مدیریت منابع آب – پردیس ابوریحان –دانشگاه تهران
محمدابراهیم بنی حبیب - دکترای عمران(مهندسی آب) – دانشیار گروه آبیاری و زهکشی – پردیس ابوریحان –دانشگاه تهران

دریاچه ارومیه به عنوان زهکش حوضه آبریز ارومیه در طی دهههای اخیر شاهد بحرانهای متفاوتی از قبیل بالا آمدن سطح آب تا رقوم 1278,4 در خرداد 1374 و افت شدید پیوسته سطح آب طی 15 سال پس از آن، تا رقوم 1271,2 در آذر 1389 بودهاست. مشاهده چنین تغییرات گستردهای بیانگر عدم وجود رویکرد همه جانبه و پایدار در بهرهبرداری از منابع محدود آب در این حوضه راهبردی است. از عواقب چنین سوء مدیریتی، کاهش حجم مخزن دریاچه به میزان 14/5 میلیارد متر مکعب و افزایش غلظت میانگین نمک (نزدیک به 300 گرم در لیتر) و به خطر افتادن حیات آرتمیا ارومیا در تنها زیست بوم طبیعی آن است. در این راستا بهمنظور بهبود شرایط حاکم بر دریاچه و تامین منابع آبی جدید، راهکارهای متفاوتی توسط نهادها و جوامع مهندسین داخلی و خارجی ارائه میشود. این پژوهش با رویکرد توسعه پایدار به ارزیابی چهار راهکار سازهای و یک راهکار غیرسازهای با آورد محاسباتی قابل توجه و مستند، از طریق تعیین نه معیار پرداخته است. که در آن با بهرهگیری از تحلیل سلسله مراتبیAHP بهوسیله پرسشنامهی گروهی در مرحله اول وزن معیارها استخراج و در مرحله دوم راهبرد ستاد اجرایی ریاست جمهوری با اختلاف اندکی به عنوان برترین راهکار انتخاب شد

دریاچه ارومیه – مدیریت راهبردی – توسعه پایدار – تحلیل سلسله مراتبیAHP)