برررسی اقلیمی و مبانی معماری پلکانی در مناطق سرد

تعلق , دلبستگی و هم آوایی با مکان و سکونتگاه مفهومی درونی است که مولفه های متعددی بر آن دلالت دارند ازجمله مولفه های اصلی این مبحث مواجه بر همکنش معماری و طبیعت است . سکونت گاه های مناطق سرد سیر کهاغلب در دل کوهپایه ها، از جمله در دل رشته کوه زاگرس که منطقه عظیمی از غرب ایران است جای گرفته اند باتوجه به هماهنگی خاص که با طبیعت دارند از اهمیت خاصی برخوردارند و نقش ویژه ای در شکل گیری معماریاطراف آن داشته اند , که در راستای ویژگی های طبیعی نواحی کوهستانی و سرد است.اصول کلی و عمده ای که در معماری این اقلیم ودر جهت هماهنگی بیشتر با پیرامون رعایت شده، عبارتند از : استفادهاز پلکان های متراکم و فشرده ,به حداقل رساندن سطوح خارجی در برابر حجم مورد پوشش ,استفاده از مصالح بومآورد با ظرفیت حرارتی بالا ,اجرای بام های مسطح. شکل و الگوی ساختار معماری این مناطق که پلکانی است بازتابارزشهای فرهنگی- محلی ناحیه نیز می باشد. بررسی روند شکل گیری و فرم ساختمان های این مناطق و عوامل موثردر این ساختار پلکانی و متمرکز بیانگر مفاهیمی است که امروزه بعنوان مصادیقی از معماری پایدار تلقی می گردد.در این تحقیق سعی می شود با بررسی ویژگی های معماری پلکانی در اقلیم سرد و مبانی فرهنگی- محلی که موجبشکل گیری این ساختار شده، همچنین با تحلیل خصوصیات معماری و شرایط سازه ای این مناطق و با استناد بهمطالعات کتابخانه ای و بررسی نمونه های موجود در نقاط مختلف این اقلیم مانند ماسوله و کماله به درک درست وصحیحی از آن نایل شویم و در نهایت با ارائه ی راهکارهایی جهت تلفیق ساختمان با محیط طبیعی بطوریکه مکملهم باشند نه در تضاد با هم می توان به بارزترین الگوی معماری پایدار رسید.