مقدمه ای بر آموزه های معماری پایدار در معماری سنتی شوشتر

در فرآیند شکل گیری معماری سنتی ایران، وجود اقلیم های گوناگون باعث شده که سیستم های ساختمانی متفاوت و سازگار با اقلیم ترویج یابند. به عبارتی لزوم تداوم مقابله با شرایط نامناسب محیط خارج و نیز دستیابی به اهداف معماری پایدار، استفاده از تجربیات ارزشمند نهفته در طراحی و ساخت ساختمان های پیشینیان را اجتناب ناپذیر می سازد. لذا در این مقاله سعی شده است، آموزه های معماری سنتی ایران در جهت رسیدن به معماری پایدار بررسی گردد. بدین منظور به صورت موردی به مطالعه ی دو بنا در بافت سنتی شوشتر پرداخته شده است. نتایج حاصل از بررسی ها نشان می دهد، از آنجا که شوشتر دارای زمستانی معتدل و تابستانی بسیار گرم است و فقط در سه ماه از سال به مرز شرجی نزدیک می شود، این امر باعث گردیده که بافتی متراکم در امتداد شرقی و غربی، به منظور استفاده از باد مطلوب و نور مناسب خ ورشید، گسترش پیدا کند. طراحی ساختمان ها به صورت درونگرا، با پلاتی مربع شکل و حیاط مرکزی، استفاده از دیوارهای ضخیم آجری و بازشوهایی تورفته و کشیده جهت نورگیری و تهویه ای مناسب و همچنین توسعه شوادان ها به منظور استفاده از ظرفیت حرارتی زمین از جمله خصوصیات بناهای سنتی شوشتر می باشند که در مجموع این عوامل بافت سنتی شوشتر را هر چه بیشتر به معماری پایدار نزدیک کرده است.